Camping Domaine le Midi

Camping Domaine Le Midi ligt halverwege het eiland Noirmoutier dat met een brug verbonden is met het vasteland. Daarnaast kan je het eiland ook bereiken via de Passage du Gois, een weg over de bodem van de Atlantische Oceaan die alleen begaanbaar is met eb. De tijden staan goed aangegeven voordat je de weg opgaat. In de authentieke dorpjes op het eiland vallen de lage witte huisjes met grijze luiken erg op. De traditie van grijze luiken dateert van de tijd dat de eilandbewoners zout ruilden voor de grijze verf van de marineschepen die hier halt hielden. Tal van mogelijkheden om een ontdekkingsreis in de omgeving te maken! 

Zwembadplezier

Op camping Domaine Le Midi is een mooi overdekt zwembad, een buitenbad en kinderbad. De overkapping natuurlijk opengeschoven worden om volop van het zonnetje te genieten. De kinderen leven zich uit in het speeltuintje of op het strand. Vissen, pootjebaden, spelen of zandkastelen bouwen… Genoeg om een heel vrolijke dag te hebben! 

Naar het restaurant?

Natuurlijk is het gezellig koken in de keuken van jouw stacaravan of glampingtent… Maar ook het eenvoudige restaurant op de camping heeft heerlijke gerechten. Als tussenoplossing is een afhaalmaaltijd een prima alternatief. Een aanrader is om eens in een van de visrestaurants te gaan eten, genoeg keuze op Noirmoutier! 

Tijdens uw verblijf mag u een bezoek aan de beroemde Passage du Gois niet missen. Deze ligt op ongeveer 2 km van het Domaine. Deze weg loopt bij vloed onder.

De 'Polder de Sébastopol' is een natuurreservaat ten noorden van de Gois. De polder ligt net als 3/4 van het eiland onder de zeespiegel, maar deze 132 hectare heeft de mens op de zee veroverd.

In dit gebied leven meer dan 900 dier- en plantsoorten, waarvan een aantal zeldzaam is, zoals een orchidee die alleen in mei bloeit, of de liggende asperge (beschermde soort).

Het is ook een fantastisch observatiegebied voor stand- of trekvogels.

Bovendien graast hier de beroemde Maraîchine-koe,  een mooie rode koe met een zwarte snuit, die lange tijd melk produceerde voor de A.O.C.-boter 'Charentes-Poitou' en mals vlees opleverde.

1/3 van het eiland wordt bedekt door zoutmoerassen, in de gemeentes Noirmoutier en L'Epine. Dat wordt verklaard door de opkomst van de handel in het witte goud van de 16e tot en met de 18e eeuw, de belangrijkste bron van inkomsten voor de economie van het eiland tot aan de jaren 70. Na een periode van achteruitgang (34 zoutzieders in 1990), wordt de wederopleving voortaan gewaarborgd door jonge producenten. Op dit moment zijn dat er zo’n honderd.

Het zout wordt op ambachtelijke wijze gewonnen, waarbij de tradities in ere worden gehouden. Het zeewater stroomt door een zorgvuldig onderhouden stelsel van buizen en bekkens tot aan het oeillet (een klein zeewaterbassin dat de zoutzieder heeft gevormd, met een gladde, leemachtige bodem die iets bol is in het midden, waarop het zout bezinkt).

Dankzij de verdamping wordt de zoutconcentratie hoger gedurende een langzaam proces van 48 uur en stijgt deze van 35 gr/liter naar 300 gr/liter. Door toedoen van de zon en de wind raakt het water verzadigd. Het zout kristalliseert en bedekt de leemachtige bodem van het oeillet. Heel gelijkmatig en nauwkeurig trekt de zoutzieder dan zachtjes het groffe zout naar de rand van het oeillet met behulp van zijn ételle: een houten plankje aan het uiteinde van een lange steel.